همه چیز اونقدر سزیع اتفاق افتاد که هنوز که هنوزه خودم هم نتونستم باور کنم.

من یه دختر20 ساله بودم ترم 6 دانشگاه.مومن و مذهبی بودم از اونایی که به پسرا هیچ مخلی نمیذاره سرم فقط تو درس و کتابام بود.با خدام خیلی رفیق بودم مطمئن بودم که هنیشه هوامو داره گاهی وقتا شعر میگفتم چند تا داستان نوشته بودم خلاصه زندگیم خوب بود خانواده ی خیلی خوبی هم داشتم خیلی.

همه چی از ترم 6 شروع شد که پای خواستگارا به خونمون باز شد کاش هیچ وقت هیچ کسی نیومده بود هیچوقت.

همیشه دوست داشتم با کسی ازدواج کنم که هم رشتم باشه تصور میکردم حتما اینطوری درک بهتری از هم داریم تازه دوست داشته با هم همکار هم باشیم.

باورتون میشه هر چی واسم اومد همه هم رشتم بودن .اولی قبول نشد نظر بابام بود دومی رو خودم نخواستم خیلی ازم بزرگتر بود سومی رو خوشم نیومد چهارمی هم همینطور اما پنجمی...

همونی بود که همیشه از خدا با همه ی وخودم خواسته بودم اما اگه بدونید...

دیشب داشتم از سری کتابای نیمه ی پنهان کتاب شهید دوران به روایت همسزش رو میخوندم وقتی همسرش بعد20 سال داشته میرفته استخونای عزیزترینش رو بگیره یه جمله نوشته بود که دیوونم کرد

                                           سهم تمام لیلی ها بی مجنون ماندن است.

با همه ی وجدم آرزوکردم کاش ما لیلی مجنون نبودیم اونوقت شاید سهم تو از زندگی بی لیلایی و سهم من بی مجنون ماندن نمیشد کاش ...

امشب شب تولد توست و بغلت پر از هدیه های کوچک و بزرگ خواهد شد اما من هیچ ندارم که به تو هدیه دهم جز دل شکسته ای که به من پس دادی اگر بمانی فرمانروای آنی و اگر بروی قلبم تا ابد اسیر تو خواهد ماند.

امشب برایت1364 شاخه گل سرخ خواهم فرستاد که روی هر گلبرگش قطره اشکی ریخته ام میدانی اشک از لبخند خیلی با ارزشتر است چون لبخند را به سادگی میتوانی به هر کس هدیه دهی رای کسی میریزی که نمیخواهی ار دستش دهی.

عزیزترینم تولدت مبارک.خوشا پارسال که گفتی وجودم برایت بهترین هدیه است...

میدانی هر چقدر هم که از هم دور باشیم اما

"فاصله ها هیچگاه حریف خاطره ها نمیشوند..."

تا ابد دوستت دارم و تا ابد به انتظارت خواهم ماند...

بر مشامم میرسد هر لحظه بوی انتظار

بر دلم ترسم بماند آرزوی وصل یار

تشنه ی دیدار یارم ای اجل مهلت بده

تا ببینم با دو چشمم چهره ی زیبای یار

اللهم عجل لولیک الفرج

کسی آرام می آید

نگاهش خیس عرفان است

قدم هایش پر از معنا

دلش از جنس باران است

کسی فانوس بر دستش

بسان نود می آید امید قلب ما روزی

ز راه دور می آید

...

در بی کرانه ی دنیا دو چیز افسونم می کند ،آبی آسمان را که می بینم و می دانم که نیست و خدایی را که نمی بینم و می دانم که هست .